Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2022

ΕΠΙ ΤΗι ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Τὶς ἡμέρες αὐτές, τοῦ Τριωδίου καὶ τῆς Ἁγίας Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἰδιαίτερα μᾶς συγκινεῖ ὁ ἑωθινὸς ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας μας: «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα»!
Μὲ αὐτὴ τὴν ἱκετήριο κραυγὴ ἐπιζητεῖ ὁ πιστὸς νὰ γίνῃ ἴλεος ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὴν πύλη καὶ τὴ διάθεσι τῆς μετανοίας, γιὰ νὰ φθάσῃ στὴν ποθούμενη κάθαρσι ποὺ ἀποτελεῖ προϋπόθεσι νὰ ἀτενίζουμε Κύριον τὸν Θεόν μας!
«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»! Καὶ τί ἄλλο θὰ ἐπιθυμοῦσε ἕνας πιστὸς ἀπὸ τὸ νὰ ἔχῃ κοινωνία μετὰ τοῦ ζῶντος Θεοῦ; Ἡ ἐπιθυμία γίνεται ἔργο καὶ βίωμα καὶ ζωὴ μὲ τὸ συνειδητὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, ποὺ γεωργεῖ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ θεοσέβεια.
Οἱ θεῖες ἀρετές, ποὺ ποθοῦμε νὰ κοσμοῦν τὶς ψυχές μας, χαρίζονται ὄχι μόνον ὅταν τηροῦμε τὶς νηστεῖες τῶν τροφῶν, ἀλλὰ κυρίως ὅταν νηστεύουμε τὴν ἀληθινὴ νηστεία, ὅπως μᾶς τὴν περιγράφουν οἱ θείοι Πατέρες καὶ οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μας: «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτή, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ· ἀληθὴς νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχὴ, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους καὶ ἐπιορκίας…». Ἂν πτωχύνουμε στὶς κακίες, αὐτὴ ἡ νηστεία εἶναι ἀληθινὴ καὶ εὐάρεστη στὸν Κύριο.
Ἡ πάλη τῆς ψυχῆς κατὰ τῶν παθῶν, μὲ τὴν δύναμι τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς νηστείας, οἰκοδομεῖ τὸν νέο ἄνθρωπο, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸν «καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως», ποὺ μνημονεύει ὁ θεῖος Παῦλος, καὶ μᾶς καθιστᾶ τέκνα φωτὸς καὶ ἡμέρας διὰ τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν ἀδελφούς μας.
Εἰς αὐτοὺς τοὺς καιροὺς τοῦ παραπικρασμοῦ, ἐκ τῆς ἀποστασίας πολλῶν, καὶ τῆς ἀνθρωποκτόνου πανδημίας, τῶν ἀδελφοκτόνων πολέμων, προκύπτει ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη πνευματικῆς ἀνασυγκροτήσεως τῶν πιστῶν· «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι», γιατὶ τὸ κακὸ γίνεται κακώτερο καὶ ἐπιθετικό. Μὴ μᾶς καταβάλλει ἡ νοοτροπία τοῦ «ὅλα χάνονται, ἀδίκως κοπιάζουμε, τίποτε δὲν ἀλλάζει, προχωροῦμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο» καὶ ἄλλες ἀνάλογες θεωρίες ἀπέλπιδες. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», εἶναι ὁ καταλύτης. Ἡ πίστις σώζει! Οἱ πιστοὶ διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἔως τὴν σήμερον εἶναι οἱ νικῶντες· αὐτοὶ ἐνίκησαν τοὺς διωγμούς, αὐτοὶ τὶς αἱρέσεις, αὐτοὶ διέσωσαν τὴν πίστι σὲ καιροὺς αἰχμαλωσίας καὶ δουλείας ἀπὸ κυριάρχους λαούς, καὶ στὶς ἡμέρες μας, ποὺ ἀποτελοῦν ἴσως «τὸ μικρὸ ποίμνιο», εἶναι τὸ ἄλας ποὺ νοστιμίζει τὴ ζωή μας καὶ τὸ φῶς ποὺ διαλύει τὰ σκότη τῆς πλάνης.
Ἐπειδὴ «ἐπερίσσευσεν ἡ ἁμαρτία» στὴν ἐποχή μας, «ὑπερεπερίσσευσε ἡ χάρις»· ἂς ἀξιοποιήσουμε τὸν πλεονασμὸ τῆς χάριτος διὰ τῆς μετανοίας, ποὺ τυγχάνει ἡ σωτήριος πύλη, ποὺ μᾶς ἐπαναφέρει στὴν πατρικὴ ἀγκάλη καὶ ἀπολαμβάνουμε τὶς δωρεὲς τῆς πατρικῆς στοργῆς καὶ τοῦ θείου ἐλέους. Τὴν ἐγκράτεια διὰ τῆς νηστείας ἂς τὴν πλαισιώσουμε μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῶν ψυχοφθόρων παθῶν, τὴν ἀλαζονεία, τὴν κατάκρισι, τὸν θυμό, τὴ μνησικακία, τὴ δουλεία στὰ τῆς σαρκὸς πάθη, τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ὑποκρισία, καὶ τὰ λοιπὰ τῆς κακίας βλαστήματα, καὶ πλουτίσουμε μὲ ἔργα ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης.
Ἂς διέλθουμε, ἀδελφοί μου, τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ὄχι μόνον ἀπέχοντες ἀπὸ διάφορες τροφές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν παθῶν, γρηγορούντες ἐν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ ἀναγνώσει τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε «ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος», ἀξιωθοῦμε τῆς θείας μεταλήψεως τοῦ Ἀμνοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου παθόντος καὶ ταφέντος, καὶ ἑορτάσουμε χαρμοσύνως καὶ πνευματικῶς τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασι τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.